به گزارش خبرگزاری مغرب، مراسم پیاده‌روی کربلا در روز اربعین، از دیرباز در میان شیعیان و دوستداران اهل بیت(ع) اهمیت بسزایی داشته و علما و مراجع نیز همگام با مردم عراق و دیگر سرزمین‌های اسلامی در این مراسم معنوی شرکت می‌کنند.
این پیاده‌روی از مسیرهای مختلف انجام می‌شود که شلوغ‌ترین مسیر، راه سه روزه نجف به کربلاست. در طول تاریخ، علمای شیعه در هدایت و ترغیب شیفتگان حسینی به این پیاده‌روی و زیارت اربعین، نقش اساسی داشته‌اند و ضمن ارائه رهنمود، خود نیز در این مراسم شرکت می‌کردند.
براساس اسناد تاریخی حوزه علمیه نجف دارای چند قافله رسمی معروف و بزرگ بود و در این قافله، حدود ۴۰ تا ۵۰ نفر عضو ثابت بودند و تعدادی هم در هر مرتبه به آنان اضافه می‌شدند، برخی از کاروان‌ها مخصوص و مربوط به بیوت مراجع یا مدارس نجف بود؛ مثل کاروان بیت آیت‌الله شاهرودی یا کاروان مدرسه قزوینی‌ها که در چنین کاروان‌هایی معمولاً فرد غریبه وجود نداشت؛ ولی یکی دو قافله معتبر بودند که طلاب علاقه‌مند، اغلب با آنها سفر می‌کردند: یکی قافله منسوب به شهید محراب، آیت‌الله مدنی که با توجه به روحیات عارفانه و خصوصیات اخلاقی وی، بسیاری از طلاب سعی می‌کردند در محضر او باشند، و دیگری قافله آقای شیخ محمدعلی حلیمی کاشانی که از مدرسه مرحوم آیت‌الله بروجردی حرکت می‌کرد و مرحوم آیت‌الله شهید حاج آقامصطفی خمینی با این قافله به کربلا مشرف می‌شد.
در خصوص حالات و روحیات شهید مدنی در ایام اربعین و تقید ایشان برای پیاده‌وری در منابع مختلف مطالب بسیاری آمده است.
حجت الاسلام والمسلمین شیخ عبدالخالق دشتی می‌گوید: «وقتی وارد شهر کربلا شدیم، شهید مدنی فرمود: باید با همین حال خسته و پای آبله زده به حرم مشرف شویم و باز خودش جلو افتاد و با حالت گریه و فریاد «یا حسین»، حرکت کرد و ما نیز به دنبالش حرکت می‌کردیم و با همین حال، وارد حرم حسینی شدیم. در این حال مراسم زیارت را مرحوم کافی بر عهده گرفت و با اشعار و نوحه‌خوانی جانگذار، همه را به فیض رساند.»
همچنین یکی از استادان حوزه علمیه نجف اشرف در خاطره‌ای ضمن تمجید از سلوک و حسن اخلاق آیت‌الله مدنی در خصوص تواضع توأم بااخلاق وی می‌گوید: «طلاب حوزه علمیه نجف اشرف در تابستان‌ها جهت زیارت حرم امام حسین با پای پیاده عازم کربلا می‌شدند. این مسافرت‌ها بعضی وقت‌ها در فصول سرد سال صورت می‌گرفت و گاهی سرما باعث می‌شد تا زائران در خانه‌ها و اقامتگاه‌های بین راه بیتوته کنند. یکبار وقتی در یکی از روزهای سرد سال عازم کربلا بودیم ناچار شدیم در مهمان‌پذیری که از حصیر خرما بافته شده بود بیتوته کنیم. در آن مهمان‌پذیر کوچک حدود ۳۰ – ۴۰ نفر خوابیدیم. شهید مدنی با اینکه از بزرگان این کاروان و از اساتید بودند، در آن شب به جهت اینکه مبادا نماز شب و تحجد ایشان در نیمه‌های شب باعث آزار زائران شود و نیز به جهت تواضع، در کنار در ورودی خوابیدند و جایگاه خویش را به من دادند و خود سرمای بیرون را تحمل کردند.»
آیت‌الله خاتم یزدی هم در خصوص توجه به معنویات و منش شهید مدنی در پیاده‌روی به کربلا و تحمل سختی‌های آن اشاره می‌کند: «آیت‌الله مدنی معمولاً با پای پیاده از نجف به کربلا می‌رفتند. این پیاده‌روی باعث می‌شد تا پای ایشان تاول بزند. با این وصف حال ایشان نماز شب‌اش را به مقداری که توان داشت ایستاده می‌خواند و اگر ایستادن مقدور نبود می‌نشست و رکعت دوم را به حالت نشسته می‌خواند.»
انتهای پیام/